Όχι ένα ακόμη άρθρο για τον φασισμό της Χρυσής Αυγής. Από τον Άρη Αλεξανδρή από τη LIFO.

Αυτό δεν είναι ένα ακόμη άρθρο με στόχο να αναλύσει το ναζιστικό χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής. Ο φασισμός είναι αυταπόδεικτος και δεν επιδέχεται συζητήσεων ως προς την αποδοχή ή την απόρριψή του. Τα πολιτισμένα έθνη τον απορρίπτουν ασυζητητί εκ προοιμίου και φροντίζουν να διαγνώσουν έγκαιρα τα νεαρά κλωνάρια του για να τα κόψουν πριν επεκταθούν. Έχω βαρεθεί την σχεδόν ηδονιστική εμπορευματοποίηση αυτού του προσώπου της ακροδεξιάς και φοβάμαι πως τον τελευταίο καιρό η Χρυσή Αυγή έχει αναχθεί περισσότερο σε ένοχα απολαυστικό trend παρά σε ουσιαστικό παράδειγμα προς αποφυγήν.

Εξετάζοντας τις δηλώσεις του επικεφαλής της ΧΑ διαπιστώνει κανείς πως το κόμμα αυτό δεν βρήκε έρεισμα μόνο στους θιασώτες του παρωχημένου ολοκληρωτισμού και της στείρας ξενοφοβίας. Αυτό που πολύ έξυπνα κατάφερε η Χρυσή Αυγή είναι να διογκώσει το πατροπαράδοτο σύνδρομο καταδίωξης των Ελλήνων, δίνοντάς τους πολλούς και εύπεπτους λόγους να πιστεύουν πως βάλλονται από παντού και πως τώρα ήρθε η ώρα για επανάσταση. Είναι πραγματικά αστείο, αλλά οι ψηφοφόροι του ναζιστικού κόμματος της Ελλάδας πιστεύουν ότι ο φασισμός είναι το άρμα της λαϊκής αντεπίθεσης προς ό, τι καταπιέζει και εξουσιάζει τις μάζες για χρόνια. Πιστεύω δε, πως οι ίδιοι άνθρωποι θα τάσσονταν άνετα υπέρ του ΚΚΕ αν αυτό δεν είχε διαδραματίσει τόσο φανερό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της νεότερης ιστορίας.

Σε μία περίοδο που ο Έλληνας ψάχνει παντού εκτός από μέσα του για να επιρρίψει την ευθύνη της παρακμής του, η Χρυσή Αυγή ήρθε για να υποδείξει εύκολους στόχους με λερωμένο μητρώο. Πρώτος στόχος ήταν οι μετανάστες. Θέλει καθαρό μυαλό για να καταλάβεις πως η εγκληματικότητα μιας ομάδας είναι συνήθως απότοκο των εγκλημάτων των οποίων η ίδια έχει υπάρξει θύμα. Και το καθαρό μυαλό είναι μια δύσκολη κατάκτηση όταν αυτή η εγκληματικότητα στρέφεται σε βάρος σου και η παιδεία σου δεν σου επιτρέπει να δεις το πρόβλημα πέρα από το στενό πρίσμα της ατομικότητάς σου. Δεύτερος στόχος είναι τα media, που ως φορείς και φερέφωνα εξουσίας αποτέλεσαν συστηματικά τον ιδανικό σύμμαχο της πολιτικής παραβατικότητας μετασχηματίζοντάς την ανάλογα με τα συμφέροντά τους σε βιώσιμη πραγματικότητα. Ο κόσμος καταλογίζει σ’ αυτά την ευθύνη για τη χρόνια νάρκη του και μην έχοντας καν συνειδητοποιήσει τι έχασε ενώ κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, στρέφεται εναντίον τους χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μιχαλολιάκος ξεκινάει κάθε ομιλία του απαξιώνοντας τα ΜΜΕ που όπως λέει τον πολέμησαν, ενώ στην πραγματικότητα εκείνος είχε κηρύξει εμπάργκο σε βάρος τους πριν ακόμη φανεί η εμπορική χρησιμότητα των πολιτευτών της ΧΑ. Η Χρυσή Αυγή έπεισε τον κόσμο (χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα) ότι προσπαθεί να επιφέρει την κάθαρση στο άρρωστο κατεστημένο και επιδιώκοντας τη δημόσια σύγκρουση για τη σύγκρουση διαστρέβλωσε όσο χρειάζεται τις έννοιες του θύματος και του θύτη. Κατά τραγική ειρωνεία έγινε κήρυκας της δημοκρατίας στήνοντας παιχνίδι με τρωτούς και ήδη αναξιόπιστους αντιπάλους γέρνοντας την πλάστιγγα της αδόκιμης και άκαιρης σύγκρισης υπέρ της. Ενώ όλοι νόμιζαν πως το μεγαλύτερο κακό του δικομματισμού είναι τα δεινά που προξένησε στα ντουζένια του, αποδεικνύεται εν τέλει πως τη βαθύτερη σήψη την πέτυχε παρακμάζοντας. Κι αυτό είναι εύλογο, όταν κόβεις απότομα τη μηχανική υποστήριξη από εγκεφάλους που δεν βρήκαν ποτέ λόγο και τρόπο να αναπτυχθούν σωστά.

Οι άνθρωποι που έδωσαν στη Χρυσή Αυγή για δεύτερη φορά τόσο υψηλά ποσοστά θα καταλάβουν κάποια στιγμή πως εγκλημάτησαν, αλλά η αποκάλυψη μπορεί να πάρει πολλά χρόνια και πολλές ζωές. Δεν θα πρέπει μάλιστα να εκπλαγεί κανείς αν σε κάποια χρόνια οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής χριστούν ηρωικοί επιζώντες ενός βάναυσου καθεστώτος. Η ιστορία πάντα αποδεικνύει ότι η τάξη και η νομιμότητα δεν έχουν νόημα αν δεν είσαι ελεύθερος να τις επιλέξεις. Γι’ αυτό άλλωστε και εδραιώνονται μόνο όταν ο λαός τις επιδιώκει ενσυνείδητα και όχι όταν τις αποδέχεται υπό το φόβο της τιμωρίας. Στο τέλος και ο πιο χαζός θα καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στο φρόνιμο από επιβολή και το μέτριο από επιλογή.